تتقارن النبوه وکذا الامامه عاده بالمعجزات فهل کان للامام الحجه علیه السلام معجزات ایضا؟

الجواب
لقد ذکر التاریخ والرواه معجزات کثیره للامام الحجه علیه السلام کاجداده الطاهرین، فانه علیه السلام رویت عنه عده روایات تشیر الى معجزاته، ونحن هنا نشیر الى معجزاته زمن ابیه علیهما السلام، بما یتناسب وهذا المختصر:
۱. غیبه الشیخ [۱]: عن ابی نعیم محمد بن احمد الانصاری، قال: وجه قوم من المفوضه و المقصّره کامل بن ابراهیم المدنی الى ابی محمد علیه السلام قال کامل؛ فقلت فی نفسی: اساله لا یدخل الجنه الا من عرف معرفتی وقال بمقالتی؟ قال؛ فلما دخلت على سیدی ابی محمد نظرت الى ثیاب بیاض ناعمه علیه، فقلت فی نفسی: ولیّ الله و حجته یلبس الناعم من الثیاب ویامرنا نحن بمواساه الاخوان وینهانا عن لبس مثله! فقال متبسّما: یاکامل! وحسر عن ذراعیه فاذا مسحٌ اسود خشن على جلده فقال: هذا لله وهذا لکم. فسلمت وجلست الى باب علیه ستر مرخى فجاءت الریح فکشف طرفه، فاذا انا بفتى کانه فلقه قمر من ابناء اربع سنین اومثلها، فقال لی: یاکامل بن ابراهیم! فاقشعررت من ذلک والهمت ان قلت: لبیک یاسیدی؟ فقال: جئت الى ولیّ الله وحجّته وبابه، تساله؛ هل یدخل
الجنه الا من عرف معرفتک وقال بمقالتک؟ فقلت: ای والله، قال: اذن والله یقلّ داخلها، والله؛ انّه لیدخلها قوم یقال لهم؛ الحقیّه، قلت: یاسیدی ومن هم؟ قال: قوم من حبّهم لعلیّ یحلفون بحقه ولایدرون ماحقه وفضله، ثم سکت صلوات الله علیه عنّی ساعه ثم قال: وجئت تساله عن مقاله المفوّضه؛ کذبوا بل قلوبنا اوعیه لمشیّه الله فاذا شاء شئنا، والله یقول (وما تشاؤون الا ان یشاء الله)، ثم رجع الستر الى حالته فلم استطع کشفه فنظر الیّ ابومحمد علیه السلام متبسّما فقال: یاکامل! ما جلوسک وقد انباک بحاجتک الحجّه من بعدی، فقمت وخرجت ولم اعاینه بعد ذلک.
۲. کمال الدین [۱]: عن سعد بن عبدالله القمی؛ قال: کنت امرءً لهجاً بجمع الکتب المشتمله على غوامض العلوم ودقائقها، کلفاً باستظهار ما یصحّ لی من حقائقها مغرما بحفظ مشتبهها ومستغلقها، شحیحاً على ما اضفر به من معضلاتها ومشکلاتها، متعصباً لمذهب الامامیه، راغبا عن الامن والسلامه فی انتظار التنازع والتخاصم والتعدی الى التباغض والتشاتم، معیبا للفرق ذوی الخلاف، کاشفا عن مثالب ائمتهم، هتاکا لحجب قادتهم، الى ان بُلیت باشد النواصب منازعه واطولهم مخاصمه واکثرهم جدلا واشنعهم سؤالا واثبتهم على الباطل قدما، فقال ذات یوم- وانا اناظره-: تبا لک ولاصحابک یا سعد! انکم معاشر الرافضه تقصدون على المهاجرین بالطعن علیهما، وتجحدون من رسول الله ولایتهما وامامتهما، هذا الصدّیق الذی فاق جمیع الصحابه بشرف سابقته، اما
علمتم ان رسول الله ما اخرجه مع نفسه الى الغار الا علما منه انّ الخلافه له من بعده، وانه هو المقلّد لامر التأویل والملقى الیه ازمه الامه وعلیه المعوّل فی شعب الصدع ولمّ الشعث وسدّ الخلل واقامه الحدود وتسریب الجیوش لفتح بلاد الشرک، وکما اشفق على نبوّته اشفق على خلافته، اذ لیس من حکم الاستتار والتواری؛ ان یروم الهارب من الشرّ مساعده الى مکان یستخفی فیه، ولما رأینا النبیّ متوجّها الى الانجحار ولم تکن الحال توجب استدعاء المساعده من احد استبان لنا قصد رسول الله بابی بکر للغار للعله التی شرحناها، وانما ابات علیا على فراشه، لما لم یکن یکترث به ولم یحفل به لاستثقاله، ولعلمه؛ بانه ان قتل لم یتعذر علیه نصب غیره مکانه، للخطوب التی کان یصلح لها؟
قال سعد: فاوردت علیه اجوبه شتى، فما زال یعقّب کلّ واحد منها بالنقض والردّ علیّ، ثم قال: یا سعد! ودونکها اخرى بمثلها تخطم انوف الروافض؛ الستم تزعمون ان الصدیق المبرأ من دنس الشکوک والفاروق المحامی عن بیضه الاسلام کانا یسران النفاق، واستدللتم بلیله العقبه! اخبرنی عن الصدیق والفاروق اسلما طوعا او کرها؟ قال سعد: فاحتلت لدفع هذه المسأله عنی خوفا من الالزام وحذرا من انی ان اقررت له بطوعهما للاسلام احتج بان بدء النفاق ونشأه فی القلب لا یکون الا عند هبوب روائح القهر والغلبه واظهار البأس الشدید فی حمل المرء على من لیس ینقاد الیه قلبه نحو قول الله تعالى: (فلما رأوا باسنا قالوا امنا بالله وحده وکفرنا بما کنا به مشرکین فلم یک ینفعهم ایمانهم لما رأوا بأسنا)، وان قلتُ: اسلما کرها کان یقصدنی بالطعن اذ لم تکن ثمه سیوف منتضاه کانت تریهما البأس.
قال سعد: فصدرت عنه مزورّا قد انتفخت احشائی من الغضب وتقطع کبدی من الکرب وکنت قد اتخذت طومارا واثبت فیه نیفا واربعین مسأله من صعاب المسائل لم اجد لها مجیبا، على ان اسأل عنها خبیر اهل بلدی احمد بن اسحاق، صاحب مولانا ابی محمد علیه السلام فارتحلت خلفه، وقد کان خرج قاصدا نحو مولانا بسر من رأى فلحقته فی بعض المنازل فلما تصافحنا قال بخیر لحاقک بی؟ قلت: الشوق ثم العاده فی الاسئله، قال: قد تکافینا على هذه الخطه الواحده، فقد برّح بی القرم الى لقاء مولانا ابی محمد علیه السلام، وانا ارید ان اسأله؛ عن معاضل فی التأویل، ومشاکل فی التنزیل، فدونکها الصحبه المبارکه فانها تقف بک على ضفه بحر لا تنقضی عجائبه ولا تفنى غرائبه وهو امامنا.
فوردنا سر من رأى، فانتهینا منها الى باب سیدنا فاستأذنا؟ فخرج علینا الاذن؛ بالدخول علیه، وکان على عاتق احمد بن اسحاق جراب قد غطاه بکساء طبری فیه؛ مائه وستون صرّه من الدنانیر والدراهم، على کل صرّه منها ختم صاحبها، قال سعد: فما شبّهت وجه مولانا ابی محمد علیه السلام! حین غشینا نور وجهه، الا ببدر قد استوفی من لیالیه اربعا بعد عشر، وعلى فخذه الایمن غلام یناسب المشتری فی الخلقه والمنظر، على رأسه فرق بین وفرتین، کانّه الف بین واوین، وبین یدی مولانا رمانه ذهبیه تلمع بدائع نقوشها وسط غرائب الفصوص المرکبه علیها، قد کان اهداها الیه بعض رؤساء اهل البصره، وبیده قلمّ اذ اراد ان یسطر به على البیاض شیئا قبض الغلام على اصابعه فکان مولانا یدحرج الرمانه بین یدیه ویشغله بردها کیلا یصده عن کتابه ما اراد، فسلمنا علیه؟ فالطف فی الجواب، واومأ الینا بالجلوس؟ فلما فرغ من کتبه البیاض الذی کان بیده، اخرج
احمد بن اسحاق جرابه من طی کسائه، فوضعه بین یدیه فنظر الهادی علیه السلام [۱] الى الغلام وقال له یابنی: فض الخاتم عن هدایا شیعتک وموالیک؟ فقال: یا مولای! ایجوز ان امد یدا طاهره الى هدایا نجسه واموال رجسه قد شیب احلّها باحرمها؟ فقال مولای: یا ابن اسحاق استخرج ما فی الجراب لیمیّز ما بین الحلال والحرام منها؟ فاول صره بدأ احمد باخراجها قال الغلام: هذه لفلان بن فلان من محله کذا بقم یشتمل على اثنین وستین دینارا فیها من ثمن حجیره باعها صاحبها وکانت ارثا له عن ابیه خمسه واربعون دینارا ومن اثمان تسعه اثواب اربعه عشر دینارا وفیها من اجره الحوانیت ثلاثه دنانیر. فقال مولانا: صدقت یا بنی! دلّ الرجل على الحرام منها؟ فقال علیه السلام: فتش عن دینار رازی السکه، تاریخه سنه کذا، قد انطمس من نصف احدى صفحتیه نقشه وقراضه آملیّه وزنها ربع دینار، والعله فی تحریمها؛ ان صاحب هذه الصرّه وزن فی شهر کذا من سنه کذا على حائک من جیرانه من الغزل منّا وربع منّ، فأتت على ذلک مده، وفی انتهائها قیّض لذلک الغزل سارق فاخبر به الحائک صاحبه فکذبه واسترد منه بدل ذلک منّا ونصف منّ غزلا ادق مما کان دفعه الیه واتخذ من ذلک ثوبا کان هذا الدینار مع القراضه ثمنه. فلما فتح رأس الصرّه صادف رقعه فی وسط الدنانیر باسم من اخبر عنه وبمقدارها على حسب ماقال، واستخرج الدینار والقراضه بتلک العلامه.
ثم اخرج صرّه اخرى، فقال الغلام: هذه لفلان بن فلان من محله کذا بقم
تشتمل على خمسین دینارا لا یحل لنا لمسها! قال وکیف ذاک؟ قال لانها من ثمن حنطه حاف صاحبها على اکاره فی المقاسمه وذلک انه قبض حصته منها بکیل واف وکان ما خص الاکار بکیل بخس. فقال مولانا: صدقت یا بنی! ثم قال: یا احمد بن اسحاق احملها باجمعها لتردّها او توصی بردها على اربابها فلاحاجه لنا فی شی ء منها وائتنا بثوب العجوز؟ قال احمد: وکان ذلک الثوب فی حقیبه لی فنسیته.
فلما انصرف احمد بن اسحاق لیأتیه بالثوب نظر الیّ مولانا ابو محمد علیه السلام فقال: ما جاء بک یا سعد؟ فقلت: شوّقنی احمد بن اسحاق على لقاء مولانا، قال: والمسائل التی اردت ان تسأله عنها؟ قلت: على حالها یا مولای! قال: فسل قرّه عینی- واوما الى الغلام-؟! فقال لی الغلام: سل عما بدا لک منها؟ فقلت له: مولانا وابن مولانا؛ انا روینا عنکم ان رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم جعل طلاق نسائه بید امیر المؤمنین علیه السلام حتى ارسل یوم الجمل الى عائشه: انک قد ارهجت على الاسلام واهله بفتنتک واوردت بنیک حیاض الهلاک بجهلک فان کففت عنی غربک والا طلقتک ونساء رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم قد کان طلاقهن وفاته. قال: ما الطلاق؟ قلت: تخلیه السبیل، قال: فإذا کان طلاقهن وفاه رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم قد خلّیت لهنّ السبیل! فلم لا یحل لهن الازواج؟ قلت: لان الله تبارک وتعالى حرم الازواج علیهن، قال: کیف وقد خلى الموت سبیلهنّ؟ قلت: فاخبرنی یا ابن مولای عن معنى الطلاق الذی فوّض رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم حکمه الى امیر المؤمنین علیه السلام؟ قال: ان الله تقدّس اسمه عظّم شأن نساء النبی صلى الله عیله وآله وسلم، فخصهن بشرف الامهات، فقال رسول
الله: یا ابا الحسن! ان هذا الشرف باق لهن مادمن لله على الطاعه فایتهن عصت الله بعدی بالخروج علیک فاطلق لها فی الازواج واسقطها من شرف امومه المؤمنین؟.
قلت: فاخبرنی عن الفاحشه المبینه التی اذا اتت المرأه بها فی عدتها حل للزوج ان یخرجها من بیته؟ قال: الفاحشه المبینه هی السحق دون الزنا، فان المرأه اذا زنت واقیم علیها الحد لیس لمن ارادها ان یمتنع بعد ذلک التزوج بها لاجل الحد واذا سحقت وجب علیها الرجم، والرجم خزی ومن قد امرالله برجمه فقد اخزاه، ومن اخزاه فقد ابعده ومن ابعده فلیس لاحد ان یقربه.
قلت: فاخبرنی یا ابن رسول الله عن امرالله لنبیه موسى علیه السلام (فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوى)، فان فقهاء الفریقین؛ یزعمون انها کانت من اهاب المیته؟ فقال علیه السلام: من قال ذلک فقد افترى على موسى واستجهله فی نبوته، لانه ما خلا الامر فیها من خطیئتین؛ اما ان تکون صلاه موسى فیهما جائزه، او غیر جائزه! فان کانت صلاته جائزه؟ جاز له لبسهما فی تلک البقعه، وان کانت مقدسه مطهره؟ فلیس باقدس واطهر من الصلاه، وان کانت صلاته غیر جائزه فیهما؟ فقد اوجب على موسى انه لم یعرف الحلال من الحرام وماعلم ما تجوز فیه الصلاه وما لم تجز وهذا کفر.
قلت: فاخبرنی یا مولای عن التأویل فیهما؟ قال: ان موسى ناجى ربه بالواد المقدس، فقال: یارب انی قد اخلصت لک المحبه منی وغسلت قلبی عمن سواک- وکان شدید الحب لاهله- فقال الله تعالى: (اخلع نعلیک) ای انزع حب اهلک من قلبک، ان کانت محبتک لی خالصه وقلبک من المیل الى من سوای مغسولا.
قلت: فاخبرنی یا ابن رسول الله عن تأویل (کهیعص)؟ قال: هذه الحروف من انباء الغیب اطلع الله علیها عبده زکریا، ثم قصّها على محمد صلى الله علیه وآله وسلم وذلک؛ ان زکریا سأل ربه؛ ان یعلمه اسماء الخمسه فاهبط علیه جبرئیل، فعلمه ایاها، فکان زکریا اذا ذکر محمدا وعلیا وفاطمه والحسن والحسین، سری عنه همه وانجلى کربه، واذا ذکر الحسین، خنقته العبره، ووقعت علیه البهره! فقال ذات یوم: یا الهی مابالی اذا ذکرت اربعا منهم تسلیت باسمائهم من همومی! واذا ذکرت الحسین تدمع عینی وتثور زفرتی!؟ فأنبأه الله تعالى عن قصته، وقال: (کهیعص) فالکاف؛ اسم کربلاء، والهاء؛ هلاک العتره، والیاء؛ یزید وهو ظالم الحسین علیه السلام، والعین؛ عطشه، والصاد؛ صبره، فلما سمع ذلک زکریا؛ لم یفارق مسجده ثلاثه ایام، ومنع فیها الناس من الدخول علیه، واقبل على البکاء والنحیب وکانت ندبته: الهی اتفجع خیر خلقک بولده؟ الهی اتنزل بلوى هذه الرزیه بفنائه؟ الهی اتلبس علیا وفاطمه ثیاب هذه المصیبه؟ الهی اتحل کربه هذه الفجیعه بساحتهما؟! ثم کان یقول: اللهم ارزقنی ولدا تقرّ به عینی على الکبر واجعله وارثا وصیّا واجعل محله منی محل الحسین، فإذا رزقتنیه فافتنی بحبه ثم فجّعنی به کما تفجّع محمّدا حبیبک بولده؟ فرزقه الله یحیى وفجّعه به، وکان حمل یحیى سته اشهر، وحمل الحسین علیه السلام کذلک، وله قصه طویله.
قلت: فاخبرنی یا مولای عن العله التی تمنع القوم من اختیار امام لانفسهم؟ قال: مصلح او مفسد؟ قلت: مصلح، قال: فهل یجوز ان تقع خیرتهم على المفسد بعد ان لا یعلم احد ما یخطر ببال غیره من صلاح او فساد؟ قلت: بلى، قال: فهی العله واوردها لک ببرهان ینقاد له عقلک؛ اخبرنی عن الرسل الذین اصطفاهم
الله تعالى وانزل علیهم الکتاب وایدهم بالوحی والعصمه اذ هم اعلام الامم واهدى الى الاختیار منهم مثل موسى وعیسى علیهما السلام هل یجوز مع وفور عقلهما وکمال علمهما اذا همّا بالاختیار ان یقع خیرتهما على المنافق وهما یظنان انه مؤمن؟ قلت: لا، فقال: هذا موسى کلیم الله مع وفور عقله وکمال علمه ونزول الوحی علیه اختار من اعیان قومه ووجوه عسکره لمیقات ربه سبعین رجلا ممن لایشک فی ایمانهم واخلاصهم فوقعت خیرته على المنافقین! قال الله تعالى: (واختار موسى قومه سبعین رجلا لمیقاتنا- الى قوله- لن نؤمن لک حتى نرى الله جهره فاخذتهم الصاعقه بظلمهم)، فلما وجدنا اختیار من قد اصطفاه الله للنبوه واقعا على الافسد دون الاصلح، وهو یظن انه الاصلح دون الافسد، علمنا ان لا اختیارالا لمن یعلم ما تخفی الصدور وما تکن الضمائر وتتصرف علیه السرائر، وان لا خطر لاختیار المهاجرین والانصار بعد وقوع خیره الانبیاء على ذوی الفساد لما ارادوا اهل الصلاح.
ثم قال مولانا: یاسعد! وحین ادعى خصمک ان رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم لما اخرج مع نفسه مختار هذه الامه الى الغار، الا علما منه؛ ان الخلافه له من بعده وانه هو المقلد امور التأویل والملقى الیه ازمه الامه وعلیه المعول فی لم الشعث وسدّ الخلل واقامه الحدود وتسریب الجیوش لفتح بلاد الکفر، فکما اشفق على نبوته اشفق على خلافته، إذ لم یکن من حکم الاستتار والتواری ان یروم الهارب من الشر مساعده من غیره الى مکان یستخفی فیه، وانما ابات علیا على فراشه، لما لم یکن یکترث له ولم یحفل به لاستثقاله ایاه، وعلمه انه؛ ان قتل لم یتعذر علیه نصب غیره مکانه للخطوب التی کان یصلح لها! فهلا نقضت علیه
دعواه بقولک: الیس قال رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم: الخلافه بعدی ثلاثون سنه! فجعل هذه موقوفه على اعمار الاربعه الذین هم الخلفاء الراشدون فی مذهبکم، فکان لا یجد بدا من قوله لک: بلى، قلتَ: فکیف تقول حینئذ؟ الیس کما علم رسول الله ان الخلافه من بعده لابی بکر، علم انها من بعد ابی بکر لعمر، ومن بعد عمر لعثمان، ومن بعد عثمان لعلی؟ فکان ایضا لا یجد بدا من قوله لک: نعم، ثم کنت تقول له: فکان الواجب على رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم؛ ان یخرجهم جیمعا الى الغار ویشفق علیهم کما اشفق على ابی بکر ولایستخف بقدر هؤلاء الثلاثه بترکه ایاهم وتخصیصه ابابکر اخراجه مع نفسه دونهم.
ولّما قال: اخبرنی عن الصدیق والفاروق اسلما طوعا او کرها؟ لمَ لم تقل له: بل اسلما طمعا وذلک؛ بانهما کانا یجالسان الیهود ویستخبرانهم عما کانوا یجدون فی التوراه وفی سائر الکتب المتقدمه الناطقه بالملاحم، من حال الى حال، من قصه محمد صلى الله علیه وآله وسلم، ومن عواقب امره، فکانت الیهود تذکر؛ ان محمد یسلط على العرب، کما کان بختنصر سلط على بنی اسرائیل، ولا بد له من الظفر بالعرب ما ظفر بختنصر ببنی اسرائیل، غیر انه کاذب فی دعواه انه نبی! فأتیا محمدا فساعداه على شهاده؛ ان لا اله الا الله، وبایعاه طمعا فی ان ینال کل واحد منهما من جهته ولایه بلد اذا استقامت اموره واستتبت احواله، فلما ایسا من ذلک تلثما وصعدا العقبه مع عده من امثالهما من المنافقین على ان یقتلوه، فدفع الله تعالى کیدهم وردهم بغیظهم لم ینالوا خیرا، کما اتى طلحه والزبیر علیا علیه السلام فبایعاه وطمع کل واحد منهما ان ینال من جهته ولایه بلد فلما ایسا نکثا بیعته وخرجا علیه فصرع الله کل واحد منهما مصرع اشباههما من الناکثین.
قال سعد: ثم قام مولانا الحسن بن علی الهادی علیه السلام للصلاه مع الغلام فانصرفت عنهما وطلبت اثر احمد بن اسحاق فاستقبلنی باکیا، فقلت ما ابطأک وابکاک؟ قال: قد فقدت الثوب الذی سألنی مولای احضاره! قلت: لاعلیک فاخبره؟ فدخل علیه مسرعا، وانصرف من عنده متبسما! وهو یصلی على محمد وآل محمد، فقلت ما الخبر؟ قال: وجدت الثوب مبسوطا تحت قدمی مولانا یصلی علیه.
قال سعد: فحمدنا الله تعالى على ذلک، وجعلنا نختلف بعد ذلک الیوم الى منزل مولانا ایاما، فلانرى الغلام بین یدیه! فلما کان یوم الوداع، دخلت انا واحمد بن اسحاق وکهلان من اهل بلدنا، وانتصب احمد بن اسحاق بین یدیه قائما، وقال: یا ابن رسول الله! قد دنت الرحله واشتدت المحنه، فنحن نسأل الله تعالى؛ ان یصلی على المصطفى جدک وعلى المرتضى ابیک وعلى سیده النساء امک وعلى سیدی شباب اهل الجنه عمک وابیک وعلى الائمه الطاهرین من بعدهما آبائک، وان یصلی علیک وعلى ولدک، ونرغب الى الله؛ ان یعلی کعبک ویکبت عدوک، ولاجعل الله هذا اخر عهدنا من لقائک؟ قال: فلما قال هذه الکلمات، استعبر مولانا حتى استهلت دموعه وتقاطرت عبراته! ثم قال: یا ابن اسحاق! لا تکلف فی دعائک شططا، فانک ملاق الله تعالى فی صدرک هذا، فخرّ احمد مغشیاعلیه! فلما افاق، قال: سألتک بالله وبحرمه جدک الا شرفتنی بخرقه اجعلها کفنا؟ فادخل مولانا یده تحت البساط فاخرج ثلاثه عشر درهما، فقال: خذها ولا تنفق على نفسک غیرها فانک لن تعدم ما سألت، وان الله تبارک وتعالى لن یضیع اجر من احسن عملا.
قال سعد: فلما انصرفنا بعد منصرفنا من حضره مولانا من حُلوان على ثلاثه فراسخ، حُمّ احمد بن اسحاق وثارت به عله صعبه ایس من حیاته فیها، فلما وردنا حلوان ونزلنا فی بعض الخانات دعا احمد بن اسحاق برجل من اهل بلده کان قاطنا بها، ثم قال: تفرقوا عنی هذه اللیله واترکونی وحدی فانصرفنا عنه ورجع کل واحد منا الى مرقده.
قال سعد: فلما حان ان ینکشف اللیل عن الصبح اصابتنی فکره ففتحت عینی فإذا انا بکافور الخادم، خادم مولانا ابی محمد علیه السلام وهو یقول: احسن الله بالخیرعزاکم وجبر بالمحبوب رزیتکم، قد فرغنا من غسل صاحبکم ومن تکفینه فقوموا لدفنه فانه من اکرمکم محلا عند سیدکم؟ ثم غاب عن ایعننا فاجتمعنا على رأسه بالبکاء والعویل حتى قضینا حقه وفرغنا من امره رحمه الله.
۳. کتاب الغیبه [۱]: حدثنا ابراهیم بن محمد بن فارس النیسابوری؛ قال: لما همّ الوالی عمرو بن عوف بقتلی وهو رجل شدید النصب، وکان مولعا بقتل الشیعه فاخبرت بذلک، وغلب علیّ خوف عظیم فودّعت اهلی واحبائی وتوجهت الى دار؛ ابی محمد علیه السلام لاودعه وکنت اردت الهرب، فلما دخلت علیه رایت غلاما جالسا فی جنبه وکان وجهه مضیئا کالقمر لیله البدر فتحیرت من نوره وضیائه وکاد ان ینسینی ماکنت فیه من الخوف والهرب! فقال: یا ابراهیم! لا تهرب فان الله تبارک وتعالى سیکفیک شره، فازداد بحیرتی، فقلت: لابی محمّد علیه السلام: یاسیدی! جعلنی الله فداک من هو فقد اخبرنی عمّا کان فی ضمیری؟
فقال: هو ابنی وخلیفتی من بعدی وهو الذی یغیب غیبه طویله، ویظهر بعد امتلاء الارض جورا وظلما، فیملاها عدلا وقسطا، فسالته؛ عن اسمه؟ قال: هو سمیّ رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم وکنیه، ولا یحل لا حد ان یسمیه باسمه او یکنیه بکنیته الى ان یظهر الله دولته وسلطنته، فاکتم؛ یا ابراهیم ما رایت وسمعت منا الیوم الا عن اهله؟ فصلیت علیهما وآبائهما، وخرجت مستظهرا بفضل الله تعالى، واثقا بما سمعته من الصاحب علیه السلام فبشرنی عمّی علی بن فارس؛ بانّ المعتمد قد ارسل ابا احمد اخاه وامره بقتل عمرو بن عوف، فاخذه ابو احمد فی ذلک الیوم وقطعه عضوا عضوا، والحمدلله رب العالمین. [۱]
۴. کمال الدین [۲]: عن السیّاری؛ قال: حدثتنی نسیم وماریه قالتا: انه لما سقط صاحب الزمان علیه السلام من بطن امه جاثیا على رکبتیه رافعا سبابتیه الى السماء ثم عطس؛ فقال: الحمدلله رب العالمین، وصلى الله على محمد وآله، زعمت الظلمه ان حجه الله داحضه، لو اذن لنا فی الکلام لزال الشک [۳] .
۵. اثباه الهداه [۴]: عن غیاث بن اسید قال: شهدت محمد بن عثمان العمرى- قدس الله روحه- یقول لما ولد الخلف المهدی علیه السلام سطع نور من فوق راسه الى اعنان السماء! ثم سقط لوجهه ساجدا لربه تعالى ذکره ثم رفع راسه وهو یقول؛ (شهد الله انه لا اله الا هو والملائکه واولوا العلم قائما بالقسط لا اله الا
هو العزیز الحکیم ان الدین عند الله الاسلام)، قال: وکان مولده یوم الجمعه. [۱]
وفی معجزاته زمن حیاه ابیه علیهما السلام؛ یوجد ۱۰ احادیث. [۲]
———-
[۱]: للشیخ الطوسی، ص ۲۴۶- ح ۲۱۶.
[۱]: لابی جعفر الشیخ الصدوق، ج ۲، ص ۴۵۴، ب ۲۳، ح ۲۱.

[۱]: لا یخفى: ان الهادی من القاب امامنا العسکری علیه السلام.

[۱]: للفضل بن شاذان النیشابوری عن کفایه المهتدی (الاربعین) ذیل ح ۳۲، ص ۱۲۲.
[۱]: منتخب الاثر، ج ۲، ص ۴۳۰.
[۲]: لابی جعفر الشیخ الصدوق، ج ۲، ص ۴۳۰، ب ۴۲، ح ۵.
[۳]: منتخب الاثر، ج ۲، ص ۳۹۷.
[۴]: للشیخ الحرّ العاملی، ج ۳، ص ۶۶۹، ب ۳۳، ح ۳۷.

[۱]: منتخب الاثر، ج ۲، ص ۳۹۴- ۳۹۹.
[۲]: راجع منتخب الاثر، ج ۲، ص ۴۱۷- ۴۳۰.
[غیبه المنتظر من منتخب الاثر – صفحه۱۳۸]